Mutluyum çünkü artık "Ablan kaçlı?" soruları sorulmayacak bana. Soran olursa da "official" enişteme yönlendireceğim. O da bir bağıracak, herkes dağılacak.. Mutluyum çünkü bu zamana kadar hiç bana ait olmamıştı ama artık bir odam var... Mutluyum çünkü 22.30 oldu mu ertesi gün işe gidecek diye erkenden yatacak olan ablam yüzünden sıcacık odamda laptopu bırakıp, soğuk küçük odadaki masaüstü bilgisayara geçmek zorunda kalmayacağım. (Ulan madem laptop niye alıp götürmüyorsun diğer sıcak odalara diye sorma günlük uzun hikaye) Mutluyum çünkü onun mutlu olduğuna inanıyorum. Mutluyum çünkü artık evin her yerinde istediğim gibi çekirdek çıtlatıp, elmayı hatur hutur yiyebileceğim ve evde istediğimiz zaman ciğer yemeği yapıp yiyebileceğiz. Mutluyum çünkü odadaki duvara yaslı boy aynasını götürmedi. Mutluyum çünkü eskiden kıyafetlerimi sığdırmaya çalıştığım bir adet küçücük fıçıcık dolabım vardı şimdi üç adet kıyafet dolabım oldu. (Neymiş, demek ki ablam iki dolaplık yer kaplıyormuş) Mutsuzum çünkü o dolapların içleri bomboş, neredeyse bütün kıyafetleri aldı ve bedenlerimiz aynı olduğundan ben hep onun kıyafetlerini giyiyordum. Mutsuzum çünkü ayakkabıları da aldı götürdü.. Mutsuzum çünkü yalnız kaldım, onsuz kaldım, bir yarımsız, meleksiz kaldım..